NOTA BIOGRAFICZNA
Śp. płk poż. w st. spocz. Henryka KALICIECKIEGO
Urodził się 6 czerwca 1930 roku w Krakowie, jako syn Henryka i Heleny z d. Mrówczyńska. Siedmioklasową Szkołę Podstawową ukończył w szkole Nr 34 w Krakowie w 1944 roku.
Ze względu na okres II wojny światowej w czerwcu 1948 roku zdał pozytywnie egzamin z zakresu gimnazjum ogólnokształcącego. We wrześniu 1948 roku rozpoczął naukę w Państwowym Liceum Mechanicznym w Krakowie, które ukończył w maju 1951 roku i uzyskał świadectwo dojrzałości oraz tytuł technika –mechanika.
W sierpniu 1951 roku został wcielony do wojska celem odbycia zasadniczej służby wojskowej z nakazu pracy w Oficerskiej Szkole Samochodowej w Pile i tu rozpoczyna kurs chorążych, który kończy w grudniu 1952 roku. W 1953 roku awansowany do stopnia sierżanta; na własne żądanie przeniesiony do rezerwy w grudniu 1953 roku.
W styczniu 1954 roku rozpoczyna pracę w Krakowskiej Komendzie Straży Pożarnej jako kierowca, a od lutego 1954 roku rozpoczyna naukę w Centralnym Ośrodku Szkolenia Pożarniczego w Bielsku Białej na kursie drugiego stopnia zawodowych oficerów pożarnictwa, którą kończy w grudniu 1954 roku w stopniu aspiranta.
Od 23 grudnia 1954 roku zostaje kierownikiem służby technicznej Komendy Krakowskiej Straży Pożarnej, a w 1955 roku awansuje do stopnia starszego aspiranta i pełni te obowiązki do lutego 1957 roku.
Od marca 1957 roku do listopada 1958 roku pełni obowiązki szefa służby inwestycji i zaopatrzenia w Krakowskiej Komendzie Straży Pożarnych. W dniu 22 lipca 1958 roku awansowany do stopnia młodszego kapitana pożarnictwa.
W 1959 roku rozpoczyna oficerski kurs uzupełniający w Szkole Oficerów Pożarnictwa, który kończy w lipcu 1960 roku.
Od grudnia 1958 roku do końca 1959 roku jest szefem służby operacyjnej i oficerem do spraw technicznych Komendy Krakowskiej Straży Pożarnej, na którym pracuje do 1 sierpnia 1967 roku i w tym okresie w 1962 roku awansuje do stopnia kapitana pożarnictwa.
W 1963 roku uzyskuje uprawnienia rzeczoznawcy do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych.
W 1966 roku uzyskuje dyplom ukończenia Szkoły Oficerów Pożarnictwa i kwalifikacje oficera Korpusu Technicznego Pożarnictwa.
W 1967 roku broni pracę specjalistyczną pod tytułem „Samochód pgaz- dym na bazie samochodu NYSA”.
Z dniem 1 sierpnia 1967 roku przechodzi do Szkoły Podoficerów Pożarnictwa w Nowej Hucie jako oficer szkoleniowy.
W lipcu 1968 roku zostaje awansowany do stopnia starszego kapitana pożarnictwa.
W czasie pożaru w Rafinerii Czechowice w roku 1971, bierze aktywny udział jako dowódca odcinka bojowego.
W 1969 roku odznaczony Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju. W Szkole Podoficerów Pożarnictwa kolejno pełni funkcje: kierownika służby operacyjnej, a następnie szefa służby szkolenia. W 1975 roku zostaje powołany na stanowisko Zastępcy Komendanta Szkoły Chorążych Pożarnictwa do spraw administracyjno- gospodarczych.
W 1970 roku zostaje odznaczony Złotym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa, a następnie
w 1971 roku odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.
W 1975 roku odznaczony Srebrną Odznaką za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego.
W 1976 roku jest sędzią głównm Pierwszych Krajowych Zawodów Sportowo- Pożarniczych w Łodzi, gdzie po raz pierwszy sędziami byli kadeci szkoły oraz gdzie pierwszy raz – dzięki płk poż. Zdzisławowi Filingerowi zastosowano kamerę video. W tym też roku ukazuje się skrypt „Profilaktyka pożarowa w budownictwie” dla branżowych specjalistów. Płk Henryk Kaliciecki jest autorem wydanej w 1977 roku publikacji „Podręcznik kierowcy mechanika straży pożarnych”.
W 1979 roku zostaje awansowany do stopnia pułkownika pożarnictwa, w tym też roku ukazuje się broszura pod tytułem „Motopompy pożarnicze – pytania i odpowiedzi”.
W tym samym roku płk Kaliciecki kończy Studium Pedagogiczne w Instytucie Kształcenia Nauczycieli i Badań Oświatowych. Zostaje odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
W 1980 roku jest sędzią głównym Drugich Krajowych Zawodów Sportowo- Pożarniczych w Poznaniu.
Od 1 lipca 1981 roku zostaje mianowany Komendantem Szkoły Chorążych Pożarnictwa w Nowej Hucie. W 1983 roku przechodzi na rentę ze względu na stan zdrowia i w tym roku zostaje odznaczony Złotym Znakiem Związku Związku Ochotniczych Straży Pożarnych.
W 1985 roku zostaje członkiem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Pożarnictwa – pełni funkcję skarbnika przez 10 lat, również w tym roku został wyróżniony Srebrną Odznaką za Zasługi dla Ochrony Przeciwpożarowej.
W 1988 roku został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz wyróżniony Srebrną Odznaką Honorową Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Pożarnictwa.
W 1993 roku otrzymuje Medal Honorowy im. Józefa Tuliszkowskiego i zostaje członkiem Kapituły Medalu oraz zostaje odznaczony Złotą Odznaką Honorową Naczelnej Organizacji Technicznej.
W 1994 roku współpracuje z płk poż. Władysławem Pilawskim przy opracowywaniu materiałów do książek „Historia sikawek, motopomp i samochodów pożarniczych 1887-1982”. W 1996 roku zostaje członkiem honorowym Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Pożarnictwa.
W 2001 roku przewodniczy Komisji Wyborczej V Walnego Zebrania Delegatów Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Pożarnictwa.
